Mundeung Mountain

Toen ik op Gwangju landde zag ik ze al, de bergketens. Lange beboste bergruggen met af en toe een rotsige  top. Dan kun je maar één ding doen, zo snel mogelijk een hike naar de bergen maken. Het 2e weekend was het zover, geen route gepland, maar wel een buskaart voor de terugweg geregeld.

Hardlopend ben ik rond 9 uur de bergen gaan opzoeken. Gelukkig bestaan hier ook bruine borden met bergpictogrammen, maakt het zoeken wat gemakkelijker. Die borden heb ik zo’n 8 km gevolgd, totdat het voetpad stopte en er een klein bergpad begon. Daar hield ook het hardlopen op, het pad liep heel steil omhoog. Bovenaan het pad stonden paaltjes met mooie Koreaanse tekens, (mijn kennis over Koreaanse woorden stopt na het woord tomaat en paprika, je moet toch beginnen met wat woorden te leren schrijven). Op goed geluk ben ik bordjes gaan volgen en heb heel wat mooie vergezichten gezien en toppen beklommen.

Wat mij onderweg opviel, is dat vooral oude mensen door de bergen wandelen. Dat was in mijn voordeel, want én ik was jong, én lang én blond, dus opvallen was niet zo moeilijk. Bij elke top wordt er wel gevraagd waar je vandaag komt en wat je in Korea doet, wordt er thee en chocola gegeven en ga je samen met onbekende mensen op de foto. Dus alleen hiken bestaat niet in Korea, dat doe je samen met de opa’s en oma’s.

Deze opa's en oma's hebben speciaal equipement, om bergen te kunnen beklimmen. Zoals bergschoenen, wandelstokken, outdoorbroek, jas, 3 lagen kleding, hoedje, rugzak met inhoud alsof ze dagen onderweg zijn. Nou ja, ze lopen een kilometer of 4 á 5 en gaan dan weer terug naar de auto. Of ze een modeshow lopen om te laten zien welke dure merken ze kunnen kopen of dat het gewoon een hobby is, dat is mij nog niet helemaal duidelijk. Wel weet ik dat voordat ze in de auto stappen hun schoenen schoonmaken.