afscheid

Ik heb een hekel aan afscheid nemen… maar ja aan elk begin komt ook een eind. En nu mijn laatste weekje in Korea is aangebroken, is afscheid nemen het enige wat nog overblijft. Zo ging ik afscheid nemen van de rivier, uren heb ik daar hardgelopen en gefietst, nagedacht over levensvragen… Daar hoort natuurlijk een soort afscheidsrondje bij. Helaas ging hardlopen echt niet in de hitte, dus had ik een racefiets geleend. Het idee was dat ik naar het begin van de rivier, hoog in de bergen zou fietsen. Halverwege begon ik toch van het idee af te zien, het was echt heel warm en na een uur in de volle zon gefietst te hebben, was ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Goed opgeven is voor watjes, maar na 37 km ik toch op te geven en terug naar huis te fietsen.

Ik was mijzelf net aan het verbazen dat ik in een behoorlijk tempo aan het terug fietsen was, kon ik eindelijk mijn gemiddelde snelheid boven de 25 km/h krijgen. (Tja ik ben wel geen echte wielrenster, maar stiekem vind ik afstand en gem. snelheid best wel een beetje belangrijk). Vervolgens bedacht ik mij dat een racefiets veel meer balans heeft dan je zou denken en het domste waar ik aan dacht was dat je een lekke band kon krijgen. Nou 5 minuten later was het raak en natuurlijk had ik niets bij, dus de enige optie was terug lopen en een korte berekeningen vertelde mij dat dat 25 km was….

Ik begon dus aan mijn wandeling in de volle zon en was snel best wel chagrijnig. Al de vrolijke fietsende Koreanen die mij een fijne dag wensen, terwijl ik heel treurig in de hitte terug loop naar de bewonende wereld. Gelukkig had ik de heenweg gezien dat er een soort van winkel was, daar was mijn hoop op gevestigd. Toen ik daar aankwam was het geen winkel, maar een golfclub.. ach wat maakt het uit. De eigenaar sprak geen engels, maar gelukkig is het woord taxi vrij duidelijk. De bestemming uitleggen was iets lastiger, gelukkig kan ik het op google maps aanwijzen :P. De eigenaar heeft een taxi geregeld, ik had met al mijn technische kennis de wielen uit de fiets gesloopt. De taxi heeft mij netjes afgezet naast het uni gebouw, waar ik de wielen weer terug gepropt heb en de eigenaar verwittigt had dat zijn fiets een lekke band heeft.

Het afscheid van de rivier was dus een beetje anders dan verwacht, maar eigenlijk heel typerend voor mijn leven in Korea. Altijd als ik een plan had, werd het in de war geschopt of veranderde het.. Dat is ook het leukste van deze stage, zoveel leuke gebeurtenissen beleefd, zoveel uitdagingen uitgegaan en levenslessen geleerd…

Zaterdagavond had ik nog een activiteit gepland, ik zou met een stel vrienden naar een honkbalwedstrijd gaan. Koreanen houden van honkbal, dus dat moet je toch een keer beleefd hebben. Ik ging met een vriend op de fiets naar het stadion, die ook naast ‘de rivier’ staat. Daar aangekomen was het super druk, niet alleen met mensen maar ook met mensen die pizza en kip verkochten. Bleek het stadion al uitverkocht te zijn en probeerde straatverkopers je hele dure kaartjes aan te smeren. Gelukkig begon de wedstrijd snel dus de verkopers daalde snel in prijs. Na een tijdje had we kaartjes voor in het familiegedeelte. Er was helemaal voorin een soort zandbak waar al de kindertjes (alleen) aan het spelen waren, terwijl de ouders aan het picknicken waren met kip en bier. De wedstrijd zelf was heel saai, het duurt heel lang voordat er een punt gescoord wordt en de spelers staan vooral niets te doen. Het was gewoon niet mijn sport en was vooral blij dat het afgelopen was.. weer wat geleerd ;).

Tja en dan nu nog vier nachtjes slapen voordat ik naar Vietnam vertrek, heerlijk backpacken echt iets om naar uit te kijken. Maar eerst nog gauw een conclusie en samenvatting schrijven voor mijn stagerapport, mijn stagebeoordeling krijgen en afscheidsfeestjes ondergaan.

Ja nog 5 dagen ben ik student, 3 dagen in Korea en 2 dagen in Wageningen, dan zit het studentenleven erop. Heb ik heel wat studies afgerond en mocht ik 2 keer een half jaar in het buitenland zitten. Is dit het begin van het echte burgerlijke leven? Ik hoop het niet, gelukkig dat ik voor mijn baan bij Enza vast nog wel een keer Azië reis. Want al was elke dag rijst eten geen succes, Azië zomaar vergeten doe ik zeker niet!